باخچێوە بېگەرد
نویستەی: میرزا ئۆلقاڎرو پاوەی
بەشۍدوەمە
میرزا ئۆلقاڎر هەر خەریکو تاریفدای زاتو هەقین، باس جە دەسەڵاتە بۍ پایانەکاش کەرۊن، کە بۍ سنوورېنۍ و تا کۊتانۍ:
شەهەنشای عادل، ڕەئووفی بۍ عەیب
ڕەززاقی ڕازق، جە کارخانەی غەیب
واجیبەلوجود، دانای، لا یەنام
ڕۊشن ئەفزای سوبح، تاریک نمای شام
مەتڵووبانی بەخش، ڕوتبەی شاهی وەر
ئاخر، هەم شاهان، وە خاک موحتاج کەر
خودای بڵندیی، پەستیی، هەر تۊنی
جە هەستیی و نیستی، هەستیی هەر تۊنی
قەدیم و قەیووم، سانیع هەر تۊنی
کەریم و موعتی، بۍ مانیع تۊنی
ڕۊشنایی بەخشی، ڕەوان هەر تۊنی
فەوقی سەوت و مەوت، ئەحیا هەر تۊنی
ئیجادی دنیا، ما فیها، تۊنی
بەحری کەشفییات، کەرامات تۊنی
ئاگات جە ئەسرار خەفییات تۊنی
قووەی زۊر و زات، جیسمانی تۊنی
حەرەکەی جونبۊش، ڕوحانی تۊنی
تاریک زوڵمانی، دەیجووری تۊنی
نزیکتەر وە ڕەگ، گەردەن، هەر تۊنی
فەریاد ڕەسی گرد، مەخلووق هەر تۊنی
غەرەز هیچ نییەن، هەرچی هەن، تۊنی
نە هەرجا، حازر، نمەز چە کۊنی
یا حەق وە کەرەم، بدەر تەوفیقم
تەوفیقت جە سەر، ببۊ، ڕەفیقم
پەرداخ دەرەجەی عام، ئایېنەی زەینم
ڕۊشن کەر شۊعلەی، بینایی عەینم.[1]