باخچێوە بېگەرد
نویستەی: میرزا ئۆلقاڎرو پاوەی
بەشۍ دوەسەڎ و سی و ششەمە
حەزرەت، دمای شەو ڕەویش پەی بەیتەلمەقدیسی و دماتەر ئاسمانەکا، جە وەرمەنە تەشریفش خېزا، نماو سەحەریش کەردە، تەشریفش لوا پەی کابەی موبارەکی، ئەبوجەهل بە پەلە یاوا لاش، حەزرەت تەمامو سەفەرەکەیش پەی مامۊیش گېڵناوە، بەڵام ئەبوجەهل ماچۊ: ئی قسا نەکەری پەی ئەهلو قوڕەیشی، کە پەی منت کەردۍ.
بەڵێ چوون حەزرەت شای خەیرولبەشەر
شیی نە جامەی خاو ئەو شەو تا سەحەر
سەحەر تەشریفش خېزا پەی تاعەت
ئەداش کەرد نمای فەرز بە جەماعەت
مەزاناش قوڕەیش قەومی قوڕەشەن
جە ئەمری میعراج مەکەن تەکزیبشەن
جەو بۊنە مەغمووم مەحزوون و سەرسام
دەرسات تەشریف بەرد وە بەیتولحەرام
ناگاه ئەبوجەهل لەعینی بەڎزات
ئاما بە خزمەت خواجەی کائینات
جە ڕووی ئیستیهزا کنایەی غەڵەت
ئاما وە جواب پەرسا جە حەزرەت
وات: یا محەمەد کەم یا زیادە
وەی زوو کەردەنت هیچ ئیستیفادە
حەزرەت وات: بەڵۍ وېیەردە وېیەرد
ئېشەو مەسافەی عرووجم تەی کەرد
واقیعەی میعراج لواو ئامای شەو
یەکیەک وە تەفسیل بەیان کەرد پەی ئەو
ئەبوجەهل وات: قەزی یە چوون نەوم
چوون واتی بە من مەواچە بە قەوم
شای بوراق سوار فەرماوا نەعەم
مەکەروون تەقریر بەبۍ زیاڎ و کەم
القصە حاکم حوکمی بەدخواهان
شیی بە لای قوڕەیش گرووی گومڕاهان
واتش: ئەی مەحشەر بۍ نامووسی نەنگ
محەمەد دنیاش ئاوەردەن وە تەنگ
مەواچۊ ئېشەو وە یەک نیم نەفەس
شیم کەردم تەواف بەیتولموقەددەس
مەسجیدولئەقسا هەر هەفت ئاسمان
سەدرەی کورسی ولەوح، عەرش و لامەکان
گردم کەرد تەواف وە دەوانی دەو
ئامام وە مەنزڵ هەر مەندەبۍ شەو.[1]