Ji çîrokeke gelêrî
Çîroka me bi navê MÊVAN Û MAZÛVAN e

Carekê ji caran rehmet li dê û bavên guhdaran. Carekê mazûvan xwarineke pir xweş û giranbuha ji cîranê xwe re amade dike, ji ber ku cîranê wî ev demeke ji ber sedemên ku li kolanan li pey keçika diket, hatibû girtin. Ji bo ku mazûvan xatirê wî neşkîne jê re sêniyek dorme lîtirek ji ava xurman amade kiribû.
Ber bi êvarê mêvan diçe mala mazûvan, dema ku dikeve hundir, dinêre ku şîv amade ye û mazûvan li bendê ye. Mêvan ji jina mazûvan re dibêje:
-Way ew çi şîv e te çêkiriye, jinên malan nikarin vê şîvê çêkin!.
Berî ku xwarinê dest pê bikin li hal û îşê hev pirsîn. Ê mêrik dît ku mêvan wek berê ye û ji berê xerabtire. Berî ku xwarinê dest pê bikin, mêvan bi tasa ava xurman digre û bi ser xwe ve dike û ji jina mêrik re dibêje:
-eeeeeh çi xweş e wa şeraba ji lêvên teyî mormorî.
Dema ku mazûvan dît ku mêrik wisa kir, wekî mermiyekê li dilê mazûvan bikeve û xwîn jê neyê. Mazûvan radibe bi tencika dorman digre û bi ser wî de dike. Ew û jinê wî di nava xwe de têr dikin û ber didin derve. Wekî ku di nava xwe de çîk bistirin ew di nava riz û şorbê de rezîl kirin. Bi zoriyekê ku heta xwe ji nava wan filitand. Dema ku ji wî davêjin derve, ji wê çaxê û şûn ve ew dibe çîroka devê alemê

ÇAVKANÎ Ji çîrokeke gelêrî ya devoka Kobanê[1]