#Abdusamet Yîgît#
Bîrdozî û aqil
Bîrdozî wê weke têgîneka hizrî a serdemên hemdem wê pirr zêde wê, di rojava kesên ku ew bi aqil ve mijul dibin bê. Bîrdozî wê, di derbarê wê de wê hizrên cûda wê werina li ser ziman. Her çendî ku wê weke nerîneka hevpar wê weke nerîneka li dunya derve wê were herêkirin jî lê wê ev nerîn wê çawa wê were pênasekirin û salixkirin wê, di derbarê wê de wê, hizrên cûda wê werina li ser ziman. Di wê warê de wê dema ku wê bahsa bîrdoziyê wê were kirin wê, di cih de wê têgînên marks wê werina ber bîra mirov. Marks wê têgînên wî wê weke çerçoveyek bîrdozîkî wê werina li ser ziman. Di wê rengê û awayê de wê, ew wê, were li ser ziman ku wê, bîrdozî wê, çerçoveyek hizirkirinê wê biafirênê. Di wê warê de wê, kesên weke Althusser wê, weke ku wê di pirtûka xwe ya bi navê !”Marks” de wê, çerçoveyek têgînî a bi hizirkirina bîrdoziyê re wê, werênê li ser ziman. Pirr zêde wê, bi wê re wê, bi zêdeyî wê di demên piştre wê were li ser ziman û nav wê bide. Di salên dawî de hejmarek zêde lêkolînên li ser bîrdozîyê zêde bûne hena. Weke hizirvanê firansizî Althusser di lêkolînên li ser bîrdoziyê de cîhekî girîng digirê. Li gorî wî, bîrdozî sedema tevahî hebûnê ji pratîka jiyanê digire û ew kopiyek ji ezmûnê ya. Ji ber ku bîrdozî pratîkek materyal a civakê ye, her tiştî û her kesê digire li dest, û ev yek cihekî taybetî dide wî. Li gorî Althusser, bîrdozî li her deverê ya. Ew perçeyek jîngehê ya. Wê di wê rengê û awayê de wê, bi têgînek gelemper a nerînî a li jîyanê re wê bênê li ser ziman.[1]