Şair ve yazar.
1954 yılında Şirnex (Şırnak)’ta doğdu. Bolu Eğitim Enstitüsünü bitirdi. İlk şiiri, Türkiye’de ilk Kürtçe, Kurmancî ve Dimilkî dergi olan Tîrêj’de 1979 yılında yayımlandı. Şiir ve yazıları, Nûbûn, Nûdem, Jiyana Rewşen, Nûbihar gibi birçok Kürtçe dergi ve gazetede yayımlandı. 1998-1999 yıllarında Tutuklu ve Hükümlü Aileleri Derneği ve edebiyat dergisi Jiyana Rewşen tarafından düzenlenen şiir yarışmalarında birincilik ve ikincilik ödülleri aldı. 1999’da dört sayı yayımlanan Kuzey’deki ilk Kürtçe edebiyat sitesi Kulîna Kulîlkan’ı hazırladı. Aynı yıl Fıratta Yaşam gazetesinde Kürtçe köşe yazılarına başladı. 2013 yılında bir yıl süreyle Evrensel gazetesinde edebiyat üzerine köşe yazısı yazdı. Şiirleri, çeşitli süreli yayınlarda Türkçe, Arapça, Farsça ve Fransızca dillerine çevrildi, antolojilerde yer aldı, Kürt televizyon kanalları Medya TV, Roj TV ve Gün TV’de; Alman radyosu WDR’de ve Avustralya radyosu SBS’de okundu. Bilgi Üniversitesi, Hakkâri Üniversitesi ve başka birçok sivil toplum kuruluşunda çok sayıda konferans, panel ve seminere katıldı, tebliğ sundu. Kürtçe yayımlanan dergi ve gazetelerde yazarlığını sürdürmektedir.
Eserleri:
Şiir:
Êş (Acı), Sî Yayınları, 2001
Şagirtên Evînê (Aşk Şakirtleri), Sî Yayınları, 2003
Pandomîm (Pandomim), Belkî Yayınları, 2006
Şîna Helbestê (Şiirin Yası), Doz Yayınları, 2008
Dilê Min Palgeh e Ji Işqê re (Kalbim Bir Yastıktır Aşka), Şerbeta Ji Êgir (Ateşten Şerbet) ve Haîkû (Haikular) ile birlikte, tüm eserler, Lîs Yayınları, 2011
Ji Dûriyê Re (Uzaklığa), Lîs Yayınları, 2013
Xewna Dawî (Son Rüya), Lîs Yayınları, 2016[1]
Çeviri:
Lapis Lazuli, Mehmet Altun, Babil Yayınları, 2011
Gotina Deryayê ye / Denizin Söylediği, Mustafa Köz, Lîs Yayınları, 2012[1]
Xanîyek di bin berfê de ye,
Me çi jiyabe belkî.
Xewna zarokekî bavmirî,
Belavoka navê me nivîsandî li binî.
Çîroka robareke li keleqija havînê
Vehesîna me ya piştî her têkçûnê.
Di deftera wendabûyî ya herîrî,
Ku paşê em hewceyî ciwankariya wê ne.
Bêdengiya dengê barana ne di wextê xwe de ye,
Rêwitiya me ya ber bi wî kevnekavilî.
Dîsa jî bi hestên helbesta spêdeyê,
Jîyanê dipelînin zarokên bavê wan têkçûyî.[1]