Dema ji 2002 an şunde #Çand#a Anatoliayê dest bi xebatên xwe kir, #Diyarbekir# bi dîroka xwe ya bi hezaran salan navend û rawestgehekî pir çandî, şaristaniyek mezinbû. ji bilê bajareke zanîngehêbû, di 12 yê îlonê de rojên tari dest pê kir û qasî 20 salan şer berdewamkir û ev yek jî bi xwe re pirsgirêkên aborî, koçberiyên bi zulm û zorî anî û li bajar birîneke mezin vebû; nufûseke bê kontrol zêdebû, jiyana bajar ên çandî û civakî ber sekinandinêbû.
Gav avêtina yeke min ya Çanda Anatoliayê ku Navenda Hunerê Ya Diyarbakir(DSM) bû, xwest kêmasiya li holê rake û jiyana çand û hunerê ya diyarbekirê alîkarbibe û zindî bike. Armanca damezirandinê ev e; Yek, ‘rojhilata rojavayê’ yê din jî ‘rojavaya rojhilatê’ Diyarbekir û Stenbolê, ku cıvata wan du bajaran, hunermendên wan û hêza afirîneriyên wan binin cem hev.
DSM, bi pêşangehan, bi semîneran, bi Sînema û şanoyê ger li rojavaya welat, ger jî çanda pevcivînên welatên cuda, bi Diyarbekirê re bê parvekir Êşên Diyarbekiriyan ku di dilên xwe de kom kirine, ceribandinê wan û şeklê jiyana wan jî bi bajarên din re, mirovên din re parvekirin. Kargeheke wek dikek û quncikên dinyayê yên cur be cur, hatina hunermendên wan yên cem hev, projeyên çand-huner ên navnetewî û navdisîplînî derket holê. Hê salên xwe yên pênce mîn pîroz nekirin lê di navnîşanên ku heya niha alikariya herî mezin li jiyana çanda Tirkiyeyê kiriye, din av wan de rêza pênce mîn girtiye.
Navenda Hunerê Ya Diyarbakir[1]