الا ای جامه صبر از غمت چاک
ترحم، قددنت للموت مرضاك
تو رفتی، لشگر جانهات در پی
فياطوبی لروح كان يلقاك
به فرقم پای استغنا نهادی
بلندم ساختی الله ابقاك
به سوگند و عهودت دل نبندم
فان الرب بالاخلاف رباك
به فردوسم مخوان زاهد که بی او
لدی اهل النهی ماطاب طوباك
ز خاک ار لاله سان فردا برآیم
تراني هكذا حيران سيماك
به مژگان می درد خالد پس از مرگ
تجاه اللحد حتی نال مثواك
#مەولانا خالیدی نەقشبەندی# [1]