بابەت: هەڵبەست
نووسین: #سەیدی هۆرامی#
ئەم هۆنراوەیە، دەچێتە خانەی ڕېبازی ئەدەبی کلاسیکی کوردییەوە.
لە ڕووی ڕووخسارەوە ئەم تایبەتمەندییانەی هەیە:
1- بەکېشی عەرووزی عەرەبی نووسراوە.
2- هەموو هونەرەکانی ڕەوانبێژی بە پێی پێویستیی هۆنراوەکە، تێدا بەکارهاتۊوە. (بەکارهێنانی وشەیەک، بۊ زیاد لەواتایەک).
3- سەروای یەکگرتۊوە پەیڕەوکراوە، واتە (یەکێتی سەروای پاراستییەوە)
4- یەکێتی بەیت و بابەتی پاراستۊوە. واتە هەموو هۆنراوەکە وایەکی هەیە و هەر دێڕەش واتای تایبەتی خۆی هەیە.
5- وشەی بێگانەی تێدا بەکارهاتۊوە، بە تایبەت وشەی (عەرەبی، فارسی و تورکی).
6- دووبارەکردنەوەی نازناوی شاعیر لە دوا دێڕدا، یا پېش دوا دێڕی هۆنراوەکە.
$چه سازم با دل غمگین، چه سازم؟$
«چه سازم با دل غمگین، چه سازم؟
که ڕنجید است یار دل نوازم»
«به کوی او مجال ڕفتنم نیست»
جە من توورش کنان، لاو خوېش نمازەم
دڵێ کۆن پەی منش بېشە، بلوو لاش
«کُند عرض جناب او نیازم»
سەرم پەوکەی نیان نەی ئاستۆنش
نە پایەنداز بە ئەو، ئاواتە وازم
ئەر ئادە بەرۆم وەشما، مدە و ساز
«ولی با مردم نادان نه سازم»
نەفۆمۆ، مەجیەشۆ، مێرەن دڵو من
«به نازم میکشد، آن سَرو نازَم»
نەدانم ئەی گوڵ ئەندامی دڵ ئارام
«به ناز هِجر تو تاکو کی گُدازَم»؟
ئەزت خۊ کوشتەنۆ، سا پەی سەوابی
«بېیا یک دم که بگذاری نمازَم»
نەواچی شوورەیین، پیر چی بی عاشق
«که عشق او جوان کرده است بازَم»
«شبی کز مرحمت سوی من آیی»
چمان ئامانەوەت، لام عومری تازەم
شەوەم دارە سەرەوها، بریە کۆتاه
«ز بحث زلف تو، ڕازی درازم»
مەجازین، عەشقو سەیدی «یا الهی»
«به لطف خود حقیقی کُن، مجازم»
[1]