Hüner Salim
Hüner Salim veya Hiner Salim (d. 9 Mart 1964) Iraklı Kürt yönetmen.
Kürdistan Bölgesel Yönetimi'ndeki #Akrê# kasabasında doğan Salim, Irak'ı 17 yaşında terk etmiş, İtalya'da öğrenim görmüş ve üniversitede okumuştur. Daha sonra ise, hâlen yaşamakta olduğu, Fransa'ya taşınmıştır. 1992 yılında, Körfez Savaşı sonrası, Iraklı Kürtlerin yaşam şartlarını çekmiştir ki bu çekimi Venedik Film Festivali'nde gösterilmiştir. 1998 yılında ilk filmi olan Vive la marie ... et la liberation du Kurdistan' tamamlamış, ikinci filmi olan Passeurs de rêves ise 2000 yılında gösterime girmiştir. Üçüncü filmi olan 2003'te gösterilen Votka Limon Venedik Film Festivali'nde San Marco Ödülü'nü almıştır. 2005 yılında dönemin Fransa Kültür Bakanı Renaud Donnedieu de Vabres'den Chevalier des Arts et Lettres unvanını almıştır. Le Fusil de mon père (Babamın Tüfeği) isimli hatıralarını içeren kitabı ise 2004 yılında Fransızca ve İngilizce olarak basılmıştır. 2007 yılında ise Tamburlar Vadisi(Dol) adlı filmi çekmiştir. Filmde ünlü Kürt rock şarkıcısı Ciwan Haco da rol almıştır. 2014 yılında ise Kürtlerin ilk vahşi batı filmi olan Tatlı Biber Diyarım(My Sweet Pepperland) filmi gösterime girmiştir. Filmin başrolünde Golşifte Farahani yer almaktadır.[1]
$Hiner Saleem Kitapları - Eserleri$
Babamın Tüfeği
Vahşi Batı Kürdistan Bir Hiner Saleem Senaryosu
Hiner Saleem Alıntıları - Sözleri
Eğitimin Kürtçe yapıldığı okula başladım. Milli marşımızı öğrendim: Ey Reqib, her maye qewme kurd ziman, Naşikê û danayê bi topê zeman... (Babamın Tüfeği)
Ve her gün aynı duayı ediyordum: Kürtçe dersler başlayın artık. Ama boşunaydı. (Babamın Tüfeği)
Zaman geçtikçe, yürek atışlarım azalıyor sevgilim... Ve ben, Azad, artık bir çocuk değildim. (Babamın Tüfeği)
Birinci gün dersin tek bir kelimesini anlamadım. Öğretmen Arapça konuşuyordu. Yıkılmıştım... (Babamın Tüfeği)
Zaman geçtikçe, yürek atışlarım azalıyor sevgilim... Ve ben, Azad, artık bir çocuk değildim. (Babamın Tüfeği)
Hayır, fedakârlıklarımız boşuna değildi, artık özgürdük. (Babamın Tüfeği)
Ama en garip olanı, katliamlara rağmen hala burada olmamız. Keldaniler, Babilliler, Sümerler imparatorluklar kurdular, onlardan geriye hiçbir şey kalmadı. Bir şey olmamamıza karşın, biz hala buradayız, dilimizi konuşuyoruz. Boyun eğmeyi reddediyoruz, başkaldırıyoruz ve hala hiçbir şey değiliz ... (Babamın Tüfeği)
Kafamda yer eden şarkısının sözleriyle çıktım odadan: Her ku dem derbas dibe, lêdana dilê min hêdî dibe delala min.. (Babamın Tüfeği)
Kadın toplumun yarısıdır. Aslan erkek de olsa,dişi de olsa aslandır. Tek elle alkış tutulamaz... (Babamın Tüfeği)
Okulun ön cephesine asılmış bir pankartta şunlar yazıyordu: “Yaşasın Arap-Kürt kardeşliği!” (Babamın Tüfeği)
...Son dükkan, dağlarımızın tanıdık kuşu, halkımız için bir sembol olan keklik tutkunlarının buluşma yeriydi. Kekliğin kendi kendinin düşmanı olabileceğini biliyordum, çünkü avcılar onları başka keklikleri çekmek için yem olarak kullanıyorlardı. Fakat annemin biz Kürtleri neden kekliklere benzettiğini anlamıyordum, çünkü ben hala bir çocuktum. (Babamın Tüfeği)
Kürtlerin tek bir atasözü vardır: Kêm bijî, kel bijî. (Az yaşa, atik yaşa) (Babamın Tüfeği)
“Kadın toplumun yarısıdır. Tek elle alkış tutulamaz… Kuş, tek kanatla uçamaz..” (Babamın Tüfeği)
...ve Kürtlerin dağlar dışında başka dostu olmadığını söylüyorlardı. (Babamın Tüfeği)