ملوک شبانکاره (به کوردی: #شوانکاره#، Şiwankaran) حکومتی پادشاهی کورد‌تبار در منطقه دارابگرد بود که از سال 448 تا سال 756 قمری بر بخش‌هایی از جنوب ایران به مرکزیت ایج را تصرف و حکومت می‌کرد. این دودمان سرانجام به دست آل مظفر برچیده شد.
=KTML_Bold=پیشینه=KTML_End=
دکتر جمشید صداقت‌کیش، استاد تاریخ‌نگار و پژوهشگر برگزیده کشوری دربارهٔ ایج (پایتخت ملوک شبانکاره) می‌گوید
کوردان شبانکاره بازماندگان ساسانیان در فارس بوده‌اند و ایالت شبانکاره شهرستان‌های امروزی استهبان، نیریز، داراب از سال 448 هجری قمری به مدت 308 سال با 29 پادشاه، سلطنت می‌کنند و پایتخت آنها شهر ایگ (در مجاورت ایج کنونی استهبان) بوده و آثار باستانی آنها 40 برکه و مسجد سنگی در کوه می‌باشد که این برکه‌ها از نظر معماری در جهان نمونه ندارند و مسجد سنگی در کوه مانند تاق بیستون در اندازه کوچکتر می‌باشد.».
تبار حاکمان شبانکاره به گفته نویسنده مجمع‌الانساب شبانکاره به اردشیر ساسانی (پسر بابک) می‌رسی به گفته ابن بلخی شبانکاره‌ها پس از حمله اعراب به ایران، به کوه‌ها پناه بردند و به گوسفندداری پرداختند. آنها سرانجام در دوره ابو منصور پولادستون فرزند باکالیجار دارابگرد را تسخیر کردند. او تیره‌های شبانکاره را اسماعیلیان، رامانیان، کرزوبیان، مسعودیان و شکانیان معرفی می‌کند و ملوک شبانکاره را از تیره اسماعیلیان و از نوادگان اردشیر ساسانی می‌داند.علی‌اکبر دهخدا نیز مادر بابک (پدر اردشیر بابکان) را از خاندان بازرنگی که از عشایر شبانکاره بودند، می‌داند
=KTML_Bold=فهرست ملوک=KTML_End=
ملوک شبانکاره که 15 تن بوده‌اند به ترتیب زیر حکومت کرده‌اند (قمری):
فضلویه (459–448)
نظام‌الدین یحیی بن حسن (؟ -459)
نظام‌الدین محمودبن نظام الدین یحیی (؟ -؟)
قطب‌الدین مبارز از (624-؟)
ملک مظفرالدین محمد بن المبارز (658–624)
قطب‌الدین مبارز بن ملک مظفرالدین (659–658)
نظام‌الدین حسن بن محمد مظفرالدین (662–659)
نصره‌الدین ابراهیم بن محمد مظفرالدین (664–662)
جلال‌الدین طیب شاه (681–664)
بهاالدین اسماعیل (688–681)
نظام‌الدین حسن بن طیب شاه (725–688)
نصره‌الدین ابراهیم بن اسماعیل (؟ -725)
ملک رکن‌الدین حسن بن اسماعیل (735-؟)
تاج‌الدین جمشید بن اسماعیل (742–735)
ملک اردشیر (756–742) [1]