Aan het einde van de 19e eeuw en het begin van de 20e eeuw was het het avontuur van het creëren van het bestaan ​​van gelijkaardige menselijke massa's dat naar voren kwam als een tafelset met grenzen en een mannelijk verlangen dat deze grenzen in veel delen van de wereld vulde. Grenzen werden omgevormd tot natiestaten en massa's mensen tot naties.
In dit proces vond het in Europa gebaseerde natiestaatdebat, dat pionierde op het gebied van de dominante kennis, op veel plaatsen kopers, zowel op zichzelf als in de rest van de wereld, bij zijn intellectuelen, met de passie voor vrijheid en vooruitgang beloofd door het modernisme . Op deze manier zochten jonge mannen die streefden naar de macht van de monarchie naar manieren om deze heersende macht bijeen te houden. Het idee van een natiestaat waarin de macht zich niet in één persoon maar in een partij concentreert, en de moderne, liberale ideologie ervan, gaven onbetwistbare zekerheid dat de hartstochten van deze jonge mannen zouden worden vervuld.
In de nieuwe wereld van het modernisme zou de massa een gloednieuw leven kunnen leiden in scholen, ziekenhuizen, culturele instellingen en gezinsleven, waarvan de grenzen voor hen door de bestuurders werden bepaald. Deze ideologie luidde ongetwijfeld de bevrijding van niet alleen mannen maar ook vrouwen in. Ze waren ongetwijfeld ook nodig om dit sublieme geloof te realiseren. Maar terwijl het modernisme alles op een ongekende manier opnieuw vorm gaf, was het veel voorzichtiger over de huidige positie van vrouwen. Vrouwen hadden ook moeten veranderen, maar hoe? Met welke middelen en methoden?
Hoewel er culturele verschillen zijn, heeft deze verandering in veel samenlevingen dezelfde koers gevolgd vanwege de eenheid van patriarchale ideologie. Vrouwen zouden een wijziging ervaren van de goede aspecten van Eva's vermogen om als vrouw de samenleving binnen te gaan, zoals 'zuiverheid, zuiverheid, moeder, reinheid' die van Eva zijn gekomen, en net als Eva en Mary zou ze stilletjes gaan en getrokken worden terzijde. Zoals veel feministische theoretici hebben gezegd, heeft de plaats van de vrouw als een etnisch, cultureel, biologisch symbool [1] in de nieuwe moderne wereld al zijn plaats gevonden door mannen in de verbeelding van de natiestaat.
Het onderwerp van dit artikel gaat over de Kurdish Women's Teali Cemiyeti (TRNC), waar deze verbeelding als vrouwenorganisatie ontstond in het begin van de 20e eeuw, toen de moderne staatsinbeelding van de Koerden ontsproot.
In de laatste periode van het Ottomaanse rijk konden de Koerden, die probeerden te worden gehecht aan het Ottomaanse rijk binnen de 'superieure' modernistische inspanningen en het ummah-discours, een tijdlang optreden voor een gemeenschappelijk 'thuisland' met Turkse nationalisten die, zoals zelf, voltooiden hun opleiding in het buitenland of studeerden aan instellingen voor hoger onderwijs in Istanbul. De koers die werd veranderd door het Turkse nationalisme en de wens om een ​​gehomogeniseerde natie te creëren op basis van de Turkse identiteit, zorgden ervoor dat de Koerden (Koerdische intellectuelen die in Istanbul wonen) hun nationalistische coördinatie opnieuw definieerden .
De wanhopige staat van de Ottomanen na de Eerste Wereldoorlog en het feit dat de İTC nu een volledig homogene ideologie vertegenwoordigde, leidde tot de oprichting van een organisatie die, in tegenstelling tot de vorige Koerdische samenlevingen, openlijk de nationalistische ideologie omarmde en sprak over een Koerdistan als een natie; Koerdische Teali Society (KTC-1918). Deze samenleving staat ook niet bekend als de eerste samenleving van de Koerden in de geschiedenis [2] en II. De Koerdische Teavün ve Terakki Cemiyeti (de Koerdische Teavün ve Terakki Cemiyeti), die opkwam tijdens de periode van 'constitutionele vrijheid' die de pers- en uitzendboom van de constitutionele monarchie veroorzaakte en haar loyaliteit aan het Ottomaanse rijk hernieuwde in haar statuut (1908) , noch aan de Koerdische Teavün ve Terakki Cemiyeti (1908), die in 1912 door een groep Koerdische studenten in Istanbul werd opgericht en die tot doel had de eenheid te verzekeren, een boek over Koerdische taal en literatuur te organiseren en te publiceren, ter ondersteuning van de onderwijs aan Koerdische jongeren [3] Het was vergelijkbaar met de Koerdische Talebe Hevi Association.
Na de Eerste Wereldoorlog spraken de Koerden openlijk over een Koerdische natie en het land Koerdistan als een natiestaat met duidelijke grenzen. De voorzitter van de vereniging was Seyyid Abdulkadir, een van de twee beroemde families in ballingschap van Koerdistan, en Emin Ali Bedirhan als zijn plaatsvervanger.
Hoewel de SAK in haar statuut geen separatistische structuur vermeldde, werd in de Jin Newspaper (1918) vaak openlijk de nadruk gelegd op het Koerdisch, die werkte als het media-orgaan van de samenleving - de nationalistische ideologie creëerde zichzelf meestal via haar publicaties . Typerend voor nationalisme is een heroïsch volksvertoog, uniciteit en verhevenheid ten opzichte van taal en cultuur, een identiteit die verschilt van Turken, Arabieren en Perzen, en de vrouwen van de natie als enige aanhangers van nationalistische mannen. In Jin Newspaper werd enige nadruk gelegd op de identiteit van vrouwen, er werd gesteld dat Koerdische vrouwen helden waren, gedurfde en sterke karakters, en nadat dit Koerdische vrouwenprofiel een tijdje was getekend, werd een vrouwenvereniging opgericht waar deze identiteiten werden verzameld. .
Koerdische vrouwelijke aanraking tot de Koerdische mannelijke verbeelding; TRNC
De Koerdische vrouwen Teali Cemiyeti werd in 1919 opgericht door een groep Koerdische vrouwen die in Istanbul woonden. Hoewel het de eer heeft de eerste organisatie van Koerdische vrouwen te zijn, begint het helaas pas de laatste jaren de waarde te krijgen die het verdient.
Hoewel de kwestie van de deelname van vrouwen aan nationalistische projecten en hun strijd voor de natie zonder uitzondering in elk natieproces wordt gezien, en vooral onderwerp is van vrouwenstudies, is het naar voren gekomen als een weerspiegeling van de monistische ideologie van de Turkse natiestaat, die maakte TRNC slechts een paar jaar na de oprichting onzichtbaar.
De weerspiegeling van deze monistische ideologie is ook weerspiegeld in het werk van Turkse vrouwen die een lange weg hebben afgelegd in vrouwenstudies. In de woorden van historicus Gülhan Balsoy, door het concept van 'Ottomaanse vrouwen' in het algemeen gelijk te houden aan soennitische, Turkse, stedelijke, goed opgeleide vrouwen uit de hogere klasse, worden sommige ervaringen aan het licht gebracht, terwijl andere worden genegeerd, worden de verhalen van sommige vrouwen als meer beschouwd. geldig dan anderen, kortom, sommige vrouwen zijn gelijker dan anderen. leidde tot de telling van ” [4] .
Deze minachting werd uitgevoerd door het zwijgen op te leggen in het boek getiteld The Ottoman Woman Movement [5] , dat werd gepubliceerd als resultaat van het onderzoek van het tijdschrift genaamd Kadın Dünyası (het tijdschrift werd in 1913 gepubliceerd en zette zijn publicatieleven voort voor 9 jaar), de langste publicatielevensduur van vrouwen in de Ottomaanse periode .
Aan het einde van het boek, hoewel de statuten van vele stichtingen en organisaties die in de Ottomaanse periode zijn opgericht, zijn opgenomen, was de TRNC , wiens charter in 1919 in het tijdschrift Women's World werd gepubliceerd , niet opgenomen en werd niet vermeld in het boek. Nogmaals, er is geen nadruk op de identiteit van vrouwen met de achternaam Bedirhan, die een van de auteurs van het tijdschrift is, en het is in zekere zin opgeheven binnen de nadruk op Ottomaanse vrouwen.
Artikel- en theaterschrijver Mes'adet Bedirhan is een van deze namen. Bedirhan's artikel, Wanneer zullen vrouwen worden begrepen? In de 135e uitgave van het tijdschrift . In zijn artikel getiteld Het is een vrouw die de natie zal opvoeden, wanneer de natie niet is opgeleid, kan de vrouw de positie en de bevolking en het belang van de samenleving niet toewijden, denk ik dat het het raadsel van de geschiedenis zal blijven ...
De oprichting van de TRNC wordt aangekondigd in het 20e nummer van Jin Magazine door Memduh Selim Beg, een van de auteurs van het tijdschrift, met een artikel getiteld Two Good Events . In een rapport dat op 26 april 1919 in de krant Serbesti werd gepubliceerd, werd gemeld dat de vereniging zou worden opgericht. [6] Beg geeft uiting aan zijn tevredenheid met deze situatie door te zeggen: Hoeveel dankbaarheid zouden we moeten zijn aan deze samenleving, die een partij is bij het Koerdisch zijn, en de belangrijkste verwachting van de Koerdische beweging van de vrouwen die deze samenleving hebben opgericht is de gevoelens van vaderland, plicht en opoffering jegens onze vrouwen. Hij vatte met zijn woorden samen, de dag dat ze volle moeders waren die Koerdische vrouwelijkheid bijbrachten met een eeuwenoude mentaliteit (vooruitgang met moderne opvattingen) . [7]
De Koerdische dichter Abdurrahim Rahmi viert de oprichting van de samenleving met zijn Koerdische gedicht getiteld Ji bo Civata Dayikan. In de verklaringen die in het tijdschrift Kadın Dünyası zijn gepubliceerd, zien we dat de vereniging een president, twee vice-presidenten, zes volwaardige leden, secretaris en kassamedewerker heeft.
Volgens de beperkte informatie die we over de samenleving hebben, kennen we twee van de activiteiten van de samenleving. Het organiseren van een massale besnijdenisceremonie voor jongens, een van hen krijgt les op het Sultanahmet-plein en de andere is een mawlid in het Şişli Etfal-ziekenhuis. De aankondiging van deze activiteiten wordt gedaan door Aziz Yamulki, een van de auteurs van het tijdschrift, in het 25e nummer van Jin Magazine . Yamulki zegt het volgende over vrouwen in zijn artikel;
Omdat, zoals in elk land, het belangrijkste element in de ontwikkeling en vooruitgang van de Koerdische beschaving de ontwikkeling en vooruitgang van vrouwen zal zijn. De ontwikkeling en opkomst van hen, de kinderen die ze zullen opvoeden en de religieuze en nationale opvoeding die ze deze kinderen in de armen van hun moeder zullen geven, nationale tradities en later toewijding aan hun ras en natie, vormen de kern van hun offers die ze afhankelijk zullen maken. op hun zesduizend jaar oude historische thuisland.
Het is duidelijk dat de Koerdische Teali Cemiyeti intensief bezig was met de oprichting van de Koerdische Women's Teali Association. In Jin Newspaper, waar de natiestaatdebatten van de Koerdische intellectuelen een hoogtepunt hebben bereikt en waarvan de naam concreet wordt genoemd, wordt de oprichting van de samenleving verwelkomd en worden wensen van geluk gepresenteerd.
De belangrijkste motivatie die aan dit geluk ten grondslag ligt, is de neiging van Koerdische vrouwen om te moderniseren en de wens om samen te werken voor de oprichting van het nieuwe Koerdistan.
Veel vrouwen in het Ottomaanse rijk namen vrijwillig deel aan het natiestaatsproject van mannen en werkten in deze richting. Zoals Aziz Yamulki echter duidelijk heeft gemaakt, is deze inspanning niet nodig voor de rechten van vrouwen, maar voor de ontwikkeling en groei van de Koerdische beschaving. Vrouwen moesten de natie dienen door naar behoren hun heilige plichten te vervullen, zoals het opvoeden van kinderen en het moederschap, die hen al millennia lang waren gegeven.
Encum Yamulki
Deze roeping van de moderne mannenwereld werd ook door vrouwen omarmd. Encum Yamulki, een van de vrouwen van de samenleving die sprak in de mawlüt die werd onderwezen op het Sultahnahmet-plein, verklaarde dat Koerdische vrouwen moeten werken voor een moderne mentaliteit en dat alle vrouwen deze strijd moeten omarmen, ongeacht ras, taal of religie en legde het doel uit. van hun samenlevingen als volgt;
Dames en heren, wij Koerden, sinds de opkomst van de islam, die verschillende volkeren tot broeders en zusters heeft gemaakt, dat wil zeggen, sinds de opkomst van de Turkse natie eeuwenlang de meest loyale (minnaar) van de Turkse natie, een sterkste vriend en een meest schijnbare (enthousiaste) broer beschikbaar als. Tegenwoordig, in een tijd waarin het lot (geschriften van het lot) van alle naties verschillende vormen aannam en iedereen een recht kreeg, eisen we ook onze eigen rechten op, want er zijn miljoenen Koerden en een groot Koerdistan. We zijn degenen die willen werken ter wille van heilige doeleinden (heilige doeleinden) en degenen die met al hun aanwezigheid hun liefde voor hun naties hebben getoond, zeer dankbaar. Onze gewaardeerde dames en broers, die naar het küşâd (openings) stadium van de samenleving kwamen, beloofden Koerdisch dat ze op alle mogelijke manieren (steun) zouden aanvaarden en alles zouden doen wat nodig was om te doen voor de ta'âd (opkomst) van het Koerdisch (zonder aarzeling). Lange tijd Koerd breekt zijn woord niet.
Encum Yamulki spreekt openlijk over een Koerdistan-zaak, de steun die aan deze zaak moet worden gegeven. Hij zegt dat ze voor dit doel liefdadigheidswerk zullen doen, ze zullen samenkomen met vrouwen die hun vrienden zijn, en roept alle vrouwen op om deze zaak te omarmen. Als individuen van de Koerdische natie is het omarmen van deze zaak en het ernaar toe werken ook het primaire doel van de Koerdische vrouw Teali Cemiyeti.
Gezien zowel de mondiale omstandigheden van de periode, de situatie van het Ottomaanse Rijk als het Turkse nationalisme waarmee de Koerden enerzijds moesten worstelen, het feit dat Koerdische vrouwen zo'n stimulans begonnen en ernaar streefden, hoewel het niet kan worden gezien als uitlaatklep die de strijd van de vrouwen ervoor plaatst, zijn het al Koerdische vrouwen die zichzelf beschouwen als oprichters van vrijwilligersonderwerpen in plaats van passief te zijn tegen een ideologie die blijft stromen . [8]
Als veel studies aantonen dat de oprichting van de TRNC werd aangemoedigd door de TRNC, zouden Koerdische vrouwen zich moeten blijven verzetten tegen de Turkse nationalistische ideologie met vrouwenmethoden, alle vrouwen moeten uitnodigen om zich bij hun samenlevingen aan te sluiten, ongeacht ras, taal of religie in een nationalistisch discours dat wordt opgelegd door monisme. het laat meer zien. Evenzo zetten Koerdische vrouwen de wegen van verzet op in een andere vorm van onderdrukking, als de sectie aan de kant van het 'andere' nationalisme dat strijdt voor 'het bestaan', niet de dominante Turkse nationalistische ideologie, en het Koerdisch nationalisme.
Geschat wordt dat de activiteiten van de vereniging ongeveer een jaar hebben geduurd, en informatie over hoe het werd gesloten voordat we geen informatie hebben over hoe het eindigde, staat in een krant genaamd Zarya Vastoka , gepubliceerd in Tbilisi in 1929 . Het nieuws dat wordt gegeven met de handtekening van het Koerdische Vrouwencomité is als volgt;
In 1919, toen er grote evenementen plaatsvonden, werd samen met verschillende culturele organisaties het Koerdische Vrouwenvooruitgangscomité opgericht met de steun van Koerdische intellectuelen. Het werd opgericht met als doel het intellectuele niveau van Koerdische vrouwen te verbeteren, te werken en hen te helpen hun financiële situatie en sociaal leven te veranderen. Maar het werk van deze commissie duurde niet lang. Vanwege de fraude en onderzoeken van de nationalisten van Constantinopel werd de vereniging met al haar vestigingen gesloten. [9]
Dit korte rapport, dat impliciet de reden voor het schrijven van dit artikel bevat, is dat Koerdische vrouwen die zelfs honderd jaar geleden probeerden een plaats voor zichzelf te vinden in de politiek, niet nadrukkelijk werden genoemd, onzichtbaar werden gemaakt en nog steeds probeerden de 'oplichting van de Constantinopel-nationalisten vandaag.
Gelukkig 8 maart voor alle Koerdische vrouwen wier namen voortdurend uit de geschiedenis worden gewist ...[1]

[1] Nira-Yuval Davis, Anthias Floya, Woman-Nation-State, (1989).

[2] Malmisanij, Kurdish Teavün ve Terakki Cemiyeti and Newspaper, (1999)

[3] Naci Kutlay, The Formation Process of Kurdish Identity, (2012).

[4] Gülhan Balsoy, On Ottoman Women and Gender Historiography (2015).

[5] Serpil Çakır, Ottomaanse vrouwenbeweging, (1996).

[6] Rohat Alakom, Küd Kadınları Teali Cemiyeti, (2019)

[7] Yavuz Selim Karakışla, https://m.bianet.org/bianet/kadin/17100-kurd-kadinlari-teali-cemiyeti .

[8] Onderzoeker Rohat Alakom, die een belangrijke bijdrage heeft geleverd door deze notitie tot op de dag van vandaag te brengen en te proberen deze kwestie op de agenda te houden, verstrekte gedetailleerde informatie over de vrouwen in de samenleving en hun leven met het boek Kurdish Women Teali Society, gepubliceerd in de 100ste verjaardag van de TRNC .

[9] Rohat Alakom, Kurdish Women Teali Society, (2019).